Sijntje; 18 augustus 1998 - 16 mei 2015

Aan de titel ziet u het al. We hebben Sijntje moeten laten inslapen. Het ging eigenlijk de hele tijd behoorlijk goed. Het geven van de medicatie ging me steeds handiger af. Ik maakte het vooraf klaar en dan zat alles er echt binnen een paar seconden in. Een week geleden had ze last van obstipatie. Echt behoorlijk ondanks tweemaal daags 1 ml Laxulon. Ze deed het al jaren perfect op Isogel door haar eten maar met het zinniger worden, door de eetlustproblemen die bij nierfalen horen, lukte het me vaak niet om haar dit te laten eten. Ik had er net een lumineuze oplossing gevonden. Ik maakte de Isogel fijn met een vijzel en zeefde het fijnste eruit zodat ik dit kon mengen met kittenmelk of Convalescence Support. Dat in het 'konijnenspuitje' met de extra ruime tuut dat Lisette van dierenkliniek Bloemendaal me ooit gegeven had, kreeg ik dit er vrij gemakkelijk bij haar in. Ik was zo blij dat deze behandeling aansloeg want ik zou het niet hebben kunnen accepteren dat we ons meisje aan iets simpels als constipatie zouden verliezen.
In een paar dagen tijd werd haar eetlust dramatisch slechter maar met de beste kwaliteit makreelfilet en tartaar at ze nog wel zelf. Donderdagavond nog balletjes tartaar gemengd met een restje geraspte kaas dat over was van de macaroni. Huiberts arm diende als bordje - we waren aardig creatief geworden in het aanbieden van Sijntje haar eten. Maar vrijdag wilde ze niets eten en vond ik haar zo slap. Ik had nog wat tartaar en in kleine balletjes kon ik haar daar wat van geven op dezelfde manier als ik haar de pillen en bittere drankjes in capsules gaf. Helemaal na het infuus die ochtend hing ze als een dood maar wel zwaar vogeltje in mijn handen. Ze had gelukkig wel wat eten in haar maagje dus honger had ze niet en bij me op schoot kreeg ik haar ook nog aan het spinnen. Toen ik voor de nacht haar kattenbak wilde verschonen, viel me op dat hij droog was. Gezien haar gedrag had ik niet de indruk dat zij pijn had door een blokkade door blaasgruis al had ik haar toch maar een halfje Onsior gegegeven voor het geval ze wel pijn had. In veertig jaar tijd hebben we zo'n blokkade van de blaas/urineleider maar één keer meegemaakt. Met de arme Droppie die toen, omdat ik niet beter wist, van de brokjes en blikjes leefde.
De volgende ochtend was me al snel duidelijk dat het absoluut niet goed met ons poppetje ging. Ik vermoedde een vochtprobleem en heb haar dan ook geen vochtinfuus en alleen die medicatie gegeven waardoor zij zich zo prettig mogelijk kon voelen. Haar aan het spinnen krijgen en vanaf deze zaterdag de maandag met haar kunnen halen, was absoluut geen optie. Ons Sijnekind mocht zich niet ellendig voelen alleen omdat wij er zo aan hechten dat onze dieren thuis in hun bekende omgeving mogen inslapen (de dierenarts doet dan een huisbezoek maar dat kan alleen op de normale werkdagen). Huibert was niet thuis en ik wilde proberen te wachten tot hij weer thuis was van de cursussen hondentrainingen die hij op de zaterdagochtend bij de KC in Heemstede doet. We konden terecht bij een dierenartspraktijk die weekenddienst had. De assistente vroeg natuurlijk naar de situatie en ook wie ook onze eigen dierenarts was. Dat is de da-praktijk in Bloemendaal en toen noemde zij de mogelijkheid om dan uit te wijken naar Santpoort-Noord want die kliniek is ook op zaterdag open en de mensen die daar werken zijn ook verbonden aan de praktijk in Bloemendaal. Wat ben ik deze dame dankbaar want nu kon ik Sijntje laten inslapen met bekende mensen om me heen. Wachten tot Huibert thuis kon komen was niet eerlijk naar Sijntje toe en in overleg hebben we besloten om niet langer te wachten. Sijntje heeft gelukkig nooit een hekel gehad aan auto rijden en er zijn maar weinig katten die meer gereisd hebben dan zij; alleen al de shows vroeger in binnen- en buitenland en al jaren ging ze met ons mee op vakantie (omdat ze toen ook al zoveel zorg nodig had).
Sijntje heeft amper wat gemerkt van de injecties en is heel zachtjes ingeslapen. Weer thuisgekomen heb ik haar mooi opgebaard, het was net alsof ze lag te slapen, in haar eigen felarium waar ze zo graag bivakkeerde. Tijdens het schoonmaken en inrichten ervan vond ik wel twee plasjes op de kleedjes daar dus haar blaas was het probleem niet. De dierenarts had ook al gezegd dat het vocht-vasthouden kwam doordat de nierfunctie was uitgevallen. Omdat deze ruimte afsluitbaar is, konden de andere katten onder toezicht afscheid van haar nemen. Gisteren hebben we haar samen naar het crematorium Westerveld in Wijk aan Zee gebracht. Op de strooiveldjes achter het gebouw waar al zoveel van onze dieren zijn uitgestrooid zal haar as ook komen. Dan is ze weer samen met haar grote rode vriend Rooster die we ruim zes jaar geleden al hebben verloren. We weten natuurlijk niet of en hoe er leven naar de dood is maar ik geloof graag dat Sijntje weer samen met Rooster is en samen huppelend over de eeuwige jachtvelden gaan en daarna weer als vanouds in elkaar gekruld samen slapen.

Het went nooit, het verliezen van een dierbare en ik was ook knap geblokkeerd. Het lijkt wel alsof het gemis van Sijntje me nu veel zwaarder valt. Dit kan ook komen omdat ze zo lang zo'n intensieve verzorging nodig heeft gehad. Ik heb nu bijna niets meer te doen. Ik ben de mensen van dierenkliniek Bloemendaal heel dankbaar voor al het meedenken, de behandelingen, het vinden van oplossingen voor haar kwalen. Zonder dit allemaal hadden we nooit zo ver kunnen komen.
Ik had alleen een berichtje op de SilfescianFacebookgroep gezet maar verder nog nergens. Dit stuk is de eerste stap.
Vroeger schreef ik altijd een in memoriam over onze overleden dieren maar helaas heeft mijn favoriete rasclub Raskan waar ze gepubliceerd werden een langdurige winterslaap. In zo'n stuk wil ik graag veel belevenissen en anekdotes plaatsen en over Sijntje zijn er echt heel erg veel. Het is zo fijn dat ik m'n lief en leed met de dieren met zoveel mensen kan delen. Voordat we raskatten hadden en dus ook alle mensen die we daardoor leerden kennen, was ik hiermee uiterst spaarzaam. Toen bijv. Snoepie na een lijdensweg was overleden door een vergiftiging durfde ik dit niemand te vertellen, bang dat iemand botweg zou zeggen dat het maar een dier was en dat ik zo ergens een nieuwe kon halen (zulke mensen bestaan!).

Haar laatste foto's:

In haar mandje in het felarium. Deze plek is ook favoriet bij de andere katten. Lekker warm en er zijn vaak extra lekkere hapjes te vinden.

Het viel me wel op dat Sijntje steeds kouwelijker werd. In het oude badlaken zit een heatpad dat minstens twaalf uur warmte blijft afgeven. Op de foto had ze zich tussen de overslag van die handdoek gewurmd.

Bij het baasje. We moesten wel steeds dapperder worden met Sijntje in onze nek of op schoot want soms liet ze zonder waarschuwing zomaar haar urine lopen. Wat heb ik gelachen toen Huibert onlangs de klos was - hij stoof naar boven. Kleren in de wasmand en hijzelf onder de douche. Boos op Sijntje worden, kwam echt niet in ons op. Het is mij zelfs een keer overkomen toen ik gasten over de vloer had. Uiteindelijk hebben ze niet voor een Abessijn of Somali gekozen.

Sijntje at meestal het best wanneer we een licht voorverwarmd bakje met haar hapje voor haar neus in een mandje zetten.

Die hapjes zitten er ook weer in. Deze foto is van elf mei, een paar dagen voordat het echt niet meer ging. Sijntje zag er, voor een nierpatiëntje is dat heel bijzonder, nog prachtig uit met een mooie glanzende vacht en ze was ook niet te mager.

Lang leve de cortisonen

De afgelopen tijd ging het heel aardig met Sijntje. Ze bleef voldoende op gewicht en een tijd lang at ze zelfs met de pot mee. De tijd dat ik per se makreel of rosbief in huis moest hebben is over. Ook het opleuken van haar hapjes met Convalescense, kittenmilk, room of allerlei blikjes hoefde een tijdlang niet. Tussentijds heeft ze wel een keer een flinke maar korte dip gehad. Er was weer iets met haar blaas, bloed in de urine maar met een eenmalige dosering Onsior tegen de pijn was deze narigheid binnen een uur weer opgelost. Toch ging ze geleidelijk iets achteruit. Steeds vaker alleen maar een mini-hapje eten en dus een afnemend gewicht. Dit was bijna twee ons minder en afgelopen maandag vond ik dat het echt niet voldoende goed ging. Ik nam contact op met de dierenarts. Daar trof ik Lisette die Sijntje door en door kent (de andere mensen daar trouwens ook) en ze kwam met het advies om haar weer Dexoral te geven. Daar krijg ze af en toe een kuurtje van vanwege haar bronchiën. Of er nu wel een ontsteking zit of zat, geen idee maar binnen een paar uur had Sijntje weer een voor haar goede eetlust en hadden we weer een gezellige spinnende Sijn. Noodgedwongen heb ik haar Prednoral gegeven maar gezien het resultaat en na overleg houden we haar hier maar een tijdje op. 

Medio maart woog Sijntje zelfs meer dan 2700 gram maar nu was dit teruggevallen naar 2460. Voor een gemiddelde kat is zelfs de 2700 licht maar voor de kleine Sijntje is dit een heel goed gewicht. Ze zag er en ook nu weer fantastisch uit; compleet met rondingen en een glanzende vacht. Ik maak bijna dagelijks aantekeningen over haar medicatiegebruik, voor het overzicht en om vooral niet in de war te raken. Geleidelijk aan verloor ze weer wat gewicht en maandag had ik dus 'de kast opengetrokken'. Naast de standaard capsule (maat 1, in serie vooraf gemaakt zodat ik 's morgens snel eentje kan pakken, gevuld met Cerenia tegen de misselijkheid, Cranberry voor haar blaas en Ipaktine voor haar nieren) Ciseral voor haar maag en Laxulon tegen obstipatie had ik haar als extraatje een kwart Mirtzapine en een kwart Diazepam gegeven. Het effect was dus nog niet voldoende. Pas na het halfje cortisonen op advies van de dierenarts at en gedroeg ze zich zoals we dat willen zien. Gisteren ging de gehakte rauwe kipkluifjes erin als koek en vanmorgen ging haar ontbijtje tot de laatste kruimel op. Hoe het verder vandaag is gegaan, weet ik niet. Huibert heeft haar verzorgd omdat ik met mijn voet in het gips zit. Ik ga later op de avond weer naar beneden voor haar avondmedicatie en dan geef ik haar nog een keer wat eten.

Wanneer het tijd is voor haar vochtinfuus komt ze vaak al uit zichzelf naar de tafel toe. Ze weet vast dat ze daar direct door opknapt. Door het vochttekort zou ze zich voelen zoals wij mensen ons kunnen voelen wanneer we een kater hebben en dat gevoel wordt ook door vochttekort veroorzaakt. En de bijbehorende knuffelsessie bevalt haar natuurlijk vast ook. Het enige waar ik nu niet tevreden over ben, is haar darmfunctie. Ze heeft de laatste tijd te weinig Isogel binnengekregen en die paar keiharde keuteltjes die ze dankzij het laxeermiddel er uit weet te krijgen, vind ik te weinig. Desnoods kan ik dit middel in een vijzel fijner maken en opgelost in vocht met een spuitje geven.

Sijntje heeft haar eigen fanclub. Zij leeft vrij terug getrokken. Ze bivakkeert voornamelijk in haar mandje met bijverwarming of ze ligt bij ons op schoot. Bezoekers vragen echt naar haar en het leuke is dat Sijntje stemmen herkent en dan uit zichzelf naar de bezoeker toe komt. Gisteren viel buurvrouw Bella deze eer te beurt. Natuurlijk hebben we ze even vereeuwigd.

Sijntje samen met Nieckje bij Yvonne. Zij was zo'n 20 jaar geleden onze hulp in de huishouding en later ook een zeer gewaardeerde kattenoppas. Zo leuk dat we nog steeds contact hebben.

Sijntje op het kussen. Echt ideaal ding. Er zitten magneten in die een gunstig effect op de gezondheid zouden kunnen hebben. Geen idee of het werkt maar handig en comfortabel is het wel.

Sijntje wacht gewoon tot dat infuus aan de lamp hangt. 

Ze gaat uit zichzelf niet naar buiten maar we nemen haar dus af en toe mee. Zonvitamientjes zijn ook voor haar belangrijk.

Samen met Orchid in 'mijn' stoel. Die was een paar dagen leeg omdat ik op vakantie was en alle zorg aan Huibert had overgedragen. Hij heeft zich uitstekend van zijn taak gekweten.

Onze warmte-aanbidster.

Precies in het vlekje zonnewarmte

Of het nu nodig is of niet, ik maak twee keer per dag een heatpad voor haar warm die gewikkeld in een flinke handdoek 12 uur lang warm blijft. Die zet ik vertikaal in haar mandje, geklemd tussen het kussen en de wand van de mand en ze kruipt er altijd behaaglijk tegen aan.

Gezellig bij overbuurvrouw Bella. Zo leuk dat Sijntje uit zichzelf naar haar toekomt. 

Sijntje heeft vandaag een manicure gekregen

Het minder goed de nageltjes kunnen intrekken, is iets wat je wel vaker bij oude katten ziet. Ik houd ze al wat kort maar dit kan niet voorkomen dat de lieve meid af en toe goed vast zit in onze kleding. Dus vandaag maar de vijl ter hand genomen. Ik zag er tegenop maar het viel reuze mee. Ze liet niet merken dat ze het akelig vond. Ik heb ook niet hard zitten te vijlen, gewoon geprobeerd de puntjes wat ronder te krijgen.
De laatste tijd ging het infuus geven niet helemaal zoals verwacht. Ik had gedacht dat ik door de routine er handiger mee zou worden. Dat valt tegen. Ik blijf het prikken vervelend vinden maar de laatste keren 'liep' het infuus ook niet super. Vanmorgen heb ik mijn vinger zachtjes de naald iets opgetild en toen liep het infuus beter. Vaak een nieuw systeem, dat is o.a. het slangetje, en nog vaker een nieuwe naald nemen, helpt wel.
Af en toe weeg ik Sijntje voor en na het vochtinfuus om te weten hoeveel ze onderhuids heeft gekregen tijdens de drie minuten dat het infuus liep. Het was toen 68 gram. Prima, in principe is 50 cc voldoende. De streepjes aflezen de fles met infuusvloeistof is veel te onduidelijk. Omdat er ook wel eens wat vocht verloren gaat, krijg ik de betrouwbaarste informatie door Sijntje zelf voor en na de behandeling te wegen. Dit doe ik niet zo vaak maar Sijntje vindt het helemaal niet erg en gezien haar handzame formaat past ze precies in de schaal van de keukenweegschaal. Die is ook heel precies. Laatst had ik ook de fles voor en na gebruik gewogen en het nettogewicht verschilde maar een gram vergeleken met dat van Sijntje.

Sijntje kruipt graag in truien en ochtendjassen weg. Wanneer die niet beschikbaar zijn, is het met een lekker warm kleedje bij het baasje op schoot ook goed vertoeven.

Iedereen is lief voor haar. Onze oudste en onze jongste, Bashiir, samen. Okee, Bashiir is al een flinke kerel en Sijntje in een Bonsaikatje maar zo'n verschil in grootte zoals op deze foto is het niet in werkelijkheid. 

Op de grond Jack, zijn kleindochter Donna en Sijntje bij Huibert,

Zo lief saampjes.

Samen met Orchid bij het baasje.

Samen met de grote Jack. Krapjes maar wel lekker warm.

Sijntje eet het best wanneer we haar vlees in een voorverwarmd schaaltje voor haar kopje zetten.

Onze overbuurvrouw is een grote fan van haar geworden.

We genieten enorm van onze parmantige dappere lieve Sijntje, ons kleinootje. Het is een groot geschenk dat ze al zo lang haar gezondheid redelijk weet te behouden.

Hoog tijd voor een update

Met het Sijnekind languit dwars voor m'n laptop schrijf ik dit berichtje en zet ik er straks de laatste foto's bij.
Ik was van plan om haar topic om mijn website eens bij te werken maar om een of andere duistere reden lukt het me niet om de topics van de dieren bij te werken. De rubrieken Nieuws en Nestjes lukt wel. Ik kan niet ontkennen dat ik hoognodig een nieuwe website moet gaan maken.

Hoe het verder ging. Echt geweldig. Sijntje krijgt minder medicatie en eet meer dan voldoende. Vanmiddag in de supermarkt liep ik langs de rosbief en kon dit dus laten liggen. Rosbief, gerookte makreel van de visboer en allemaal andere kunstgrepen waren een tijdlang nodig om haar te laten eten. Nu is dit dus al tijden niet meer nodig. Ook de Diazepam waarvan ze kwartjes van de lichtste dosering kreeg, krijgt ze al weken niet meer. Ze had nogal een zwalkend loopje maar nu is duidelijk dat dit iets van haarzelf is en niet van de pilletjes.

Vorige week woog Sijntje zwaarder dan ze de afgelopen anderhalf jaar had gewogen. Ik heb het afgeklopt maar we mogen aannemen dat haar nierfalen niet echt progressief is. Haar maagje is haar zwakke punt maar met de Cerenia, Ciseral Drops en de Mirtazapine (nu 1/8 om de dag) en het dagelijkse vochtinfuus gaat het heel erg goed.

De foto's:

Meer dan 2650 had ze laatst gehaald. Het voordeel is wel bij een Bonsaikatje dat ze volwassen toch in een keukenweegschaal past.

Gehakte rauwe kip met botstukjes, vleugeltjes, stukjes karkas of kippennekjes zijn haar favorieten.

Sijntje eet het best wanneer ik een vooraf verwarmd schaaltje met extra nat eten in haar mandje zet.

Het bleek dat ik deze foto niet digitaal had en dus ook niet op mijn website staat.

Rooster en Sijntje als trotse ouders

Uit de oude doos. Sijntje in de bloei van haar leven met haar fantastische kittens van Rooster. Sijntje heeft twee keer een nestje grootgebracht.

Ik ga eerdaags eens op zoek naar andere leuke foto's uit het pre-digitale tijdperk.

Sijntjes topic op de website van cattery Silfescian